Andreas Burnier’s debuutroman uit 1965 was de eerste Nederlandse roman waarin openlijk en met humor over vrouwelijke homosexualiteit werd geschreven. Het boek is meer dan een ontwikkelingsroman over een meisje dat worstelt met haar sekse. Het is meer dan een avonturenverhaal. Ook na zoveel jaar heeft het boek nog niets verloren van zijn ontwapende lichtheid. Het boek maakte diepe indruk en werd in 1967 bekroond met de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs.
‘Waar ik heen wilde is dit: gevaar hangt in mijn Volksetymologie samen met varen, varen met zee, zee met ziel. Elk boek is een gevaar dat de ziel in wil, dat niet de buitenwereld nog eens in woorden overdoet (met een verbitterde verpleegstersvinger lang rafelige wonden), noch een abstract idee brengt. Wie de ziel in wil moet door het niets heen, dat betekent door de angst.’
‘ Als het niet in de boekjes stond en op de film vertoond werd, om van parken, dijken, zwembaden, bossen, duinpannen, struikgewas en pornografische afbeeldingen nog maar te zwijgen, zou ik nooit op het idee zijn gekomen dat het mogelijk is iemand van de andere sekse te beminnen, althans te begeren. Natuurlijk, de voortplanting en zo… maar wie denkt daar ooit aan, behalve kapelaans en de N.V.S.H.?’
Dit boek is verkrijgbaar: bestel bij voorkeur bij je eigen boekhandel.
Als e-boek:
