Op de voorkant prijkt een portret van Andreas en in het boekje beschrijft Haenen in een klein aantal pagina’s een herinnering aan Andreas uit 1965. Zij leerde Andreas kennen via een contactadvertentie die Andreas als Ronnie Dessaur had geplaatst. Er volgde een briefwisseling, telefoontjes en tenslotte een ontmoeting. In Volletjes wordt dit allemaal op humoristische wijze verwoord.
Ik bezocht Haenen in haar kleine huis dat was volgestouwd met boeken en zij gaf me behalve Volletjes nog meer van haar publicaties. Recent ontving ik bericht van haar overlijden en in overleg met de Erven mogen we op de website de tekst van Volletjes publiceren. Helaas zijn de brieven niet meer terug te vinden.
Dit soort curiosa biedt een bijzondere blik op het leven van Andreas maar ook op een eigenzinnig iemand als Haenen die haar leven buiten de publiciteit leidde, maar wel werd gezien door een enkeling. O.a. door Sylvia Witteman die in de Volkskrant van 14 juli 2020 een mooie column aan haar (mevrouw H.) wijdde. Zij correspondeerde jaren met Haenen over curieuze literatuur en bezocht haar uiteindelijk in het hospice drie weken voor haar dood. In de gesprekken die zij met haar had bleek zij net zo eloquent en geestig te zijn als in haar brieven. Witteman had spijt dat zij dat niet zeventien jaar eerder had gedaan.
Een bijzonder bibliotheekmens is heengegaan maar zij heeft ons de herinnering aan haar en Volletjes nagelaten.
(Daniel van Mourik. Met dank aan de Erven van Henrita N. Haenen)
